استان چهارمحال و بختیاری به علت شرایط جغرافیایی خاص خود و قرار گرفتن در منطقه ای کوهستانی و سردسیر، همواره از شرایط مساعدی برای تولید فرش دستباف برخوردار بوده است و تولید فرش نسبت به سایر صنایع دستی از اهمیت بیشتری برخوردار است و قالی عمده ترین صنعت دستی استان چهارمحال و بختیاری است که در درجه اول در روستاها ، بعد در بین عشایر اسکان یافته و دست آخر در شهرها رواج کامل دارد. قالی از وسایل لوکس زندگی عشایر محسوب می شود و نشانگر منزلت و تفاخر آنهاست.
استان چهارمحال و بختیاری در جنوب شرقی ایران واقع شده است. ساکنان استان چهارمحال و بختیاری کلاً به دو گروه یک جا نشین و کوچ نشین تقسیم می شوند .
بنابراین در یک نگرش کلی به جمعیت استان می توان مجموع ساکنان آن را به سه گروه زیر تقسیم کرد :
- روستائیانی که اصولاً یا جزو عشایرنیستند یااز عشایراسکان یافته هستند و بیشتر به مشاغلی نظیر کشاورزی ، دامداری و بافت قالی اشتغال دارند.
- شهرنشینانی که از عشایر و روستائیان سابق منطقه مهاجران سایر نقاط تشکیل شده اند و بیشتر به امور اداری و خدماتی اشتغال دارند .
- عشایری که هنوز دارای زندگی متحرک هستند و لااقل سالی دوبار جابه جا می شوند و به اصطلاح ییلاق و قشلاق می کنند .
مهمترین مناطق قالیبافی در استان چهارمحال و بختیاری عبارتند از :
- چالشتر
- سامان
- اشگفتک
- پیربلوط
- ارجنک
- وردنجان
- فرخ شهر
- بروجن
- بلداجی
- فرادبنه
- هیرگان
- باباحیدر
- اردل و نواحی تابعه آن
- شلمزار
- همچنین گروه فرشهای طایفه اولاد
درحال حاضر کلیه قالی های چهارمحال وبختیاری را مطابق با مناطق بافت و بویژه بافندگان آنها می توان به دو گروه عمده تقسیم نمود:
- قالی بختیاریکه حاصل دست بافندگان عشایر بختیاری و یا ساکنینی است که منشأ نژادی آنها از طوایف لر بختیاری هستند .
- قالی قشقایی که ماحصل دست عشایر ترک قشقایی می باشد.
